Het verschil tussen een brak watersysteem met omgekeerde osmose en een ontziltingssysteem met zeewater
Elk membraansysteem wordt ontworpen op basis van een vooraf bepaalde reeks parameters, zoals de samenstelling van het influent, de watertemperatuur, het permeaatvolume en de kwaliteit van het permeaat. In de praktijk moet het systeem operationele flexibiliteit hebben om aan veranderende omstandigheden te voldoen.
1. Brak watersysteem
Momenteel is er geen strikte definitie voor brak water. In mijn land noemen sommige mensen water met een zoutgehalte van meer dan 1000 mg/L brak water, en sommige mensen noemen water met een chloridegehalte van meer dan 800 mg/L of een sulfaatgehalte van meer dan 400 mg/L brak water. Amerikanen noemen oppervlaktewater en grondwater met een zoutgehalte van 1500-5000 mg/L brak water. Brak water verwijst naar water waarvan de alkaliteit groter is dan de hardheid, een grote hoeveelheid neutraal zout bevat en een pH-waarde heeft die hoger is dan 7. Volgens de bepalingen van de drinkwaterkwaliteitsnormen van mijn land dat het zoutgehalte lager moet zijn dan 1000 mg/L, moeten oppervlaktewater en grondwater met een zoutgehalte van meer dan 1000 mg/L brak water worden genoemd. De juiste manier om het brakwatersysteem voor omgekeerde osmose en nanofiltratie te bedienen, is door het productwaterdebiet, de terugwinningssnelheid, de totale geconcentreerde waterafvoer en de werkdruk binnen het ontwerpbereik te houden. Elke verandering in de membraanflux als gevolg van temperatuur of vervuiling moet worden aangepast. Ter compensatie mag de inlaatdruk echter niet hoger zijn dan de gespecificeerde maximale inlaatdruk en mag het membraan niet te veel vuil vasthouden.
Als het analyserapport van de influentwaterkwaliteit verandert, wat resulteert in een toename van de neiging tot kalkaanslag, moet de lozing van geconcentreerd water uit het systeem worden verhoogd, moet de terugwinningssnelheid van het systeem worden verlaagd of moeten andere maatregelen worden genomen om aan de nieuwe systeemomstandigheden te voldoen.
De meest voorkomende situatie is dat de waterproductie van het waterbehandelingssysteem moet worden aangepast aan de behoeften. Tijdens het ontwerp wordt de schaal van het systeem meestal bepaald op basis van het piekwaterverbruik. Daarom kan de activiteit die de geplande waterproductie overschrijdt niet worden goedgekeurd en kan de aanpassing van de systeemwaterproductie alleen betrekking hebben op het verminderen van de systeemoutput.
Wanneer er geen waterproductie nodig is, is de eenvoudigste manier om de werking van het systeem te stoppen. Het frequente starten en stoppen van het systeem heeft echter invloed op de prestaties en levensduur van het membraan. Om een relatief stabiele werking te verkrijgen, kan een buffertank voor waterproductie worden ontworpen; Druk is een andere manier om de waterproductie van het systeem te verminderen. Op dit moment kan het kiezen van een hogedrukwaterpomp met regelbaar toerental ook energie besparen.
Als u bij het verminderen van het permeaat de oorspronkelijke terugwinningssnelheid van het systeem ongewijzigd wilt houden, moet deze worden berekend door de computermembraansysteemanalysesoftware om ervoor te zorgen dat de terugwinningssnelheid van een enkel element hun limiet niet overschrijdt. Soms tijdens de werking van een lage permeaatwaterstroom, zal het systeem De zoutafstotingssnelheid zal lager zijn dan de bedrijfsomstandigheden van de ontwerpwaterstroom, en u moet er ook op letten dat de concentraatstroom van het systeem de minimale concentraatstroom overschrijdt bij gebruik met een laag debiet.
Een andere manier om de waterproductie te verminderen, is door het overtollige water terug te voeren naar het ruwe water vóór omgekeerde osmose of nanofiltratie, om ervoor te zorgen dat de hydrauliek en de druk van het membraan in principe constant zijn en de kwaliteit van het water van het eindproduct wordt verbeterd. Het geretourneerde productwater heeft een bepaalde reinigende werking op het membraan.
2. Zeewater ontzilting systeem In principe zijn ontziltingsinstallaties op dezelfde manier afgesteld als brak water, maar de maximale werkdruk van 6,9 MPa (1.000 psi, sommige systemen kunnen hogere werkdrukken toestaan) en het TDS-gehalte van het productwater zijn vaak beperkingen.
Wanneer de temperatuur van het inlaatwater daalt, kan dit worden gecompenseerd door de werkdruk te verhogen. Zodra deze dicht bij de gespecificeerde maximale werkdruk ligt, kan de waterproductie alleen worden verminderd met de verdere verlaging van de inlaatwatertemperatuur; En de verhoging van de temperatuur van het inlaatwater kan worden bereikt door de werkdruk te verlagen. Om dezelfde systeemwateropbrengst te behouden, zal de TDS van het systeemwater op dit moment stijgen; een andere manier is om het aantal drukvaten dat in gebruik wordt genomen te verminderen, door het effectieve membraanoppervlak te verkleinen, de inlaatwaterdruk en het zoutgehalte van het productwater constant te houden, Het moet worden berekend met behulp van computersoftware voor de analyse van membraansystemen om ervoor te zorgen dat de maximale waterproductie per eenheid de gespecificeerde waarde niet overschrijdt; en het verwijderde drukvat moet worden geïsoleerd van het systeem en goed worden bewaard en onderhouden.
Wanneer het zoutgehalte van de inlaat toeneemt, kan de werkdruk worden verhoogd om de afname van de waterproductie te compenseren, maar het is niet toegestaan om de maximaal toegestane werkdruk van het membraanelement te overschrijden, als de werkdruk dicht bij de bovengrens ligt, maar de waterproductie nog steeds niet aan de vereisten voldoet, kan het alleen worden gebruikt om de waterproductie en de systeemterugwinningsmodus te verminderen, Wanneer het inlaatzoutgehalte wordt verlaagd, kan de werkdruk dienovereenkomstig worden verlaagd of kan de terugwinningssnelheid worden verhoogd. Of verhoog de waterproductie.
Wanneer de benodigde waterproductie daalt, kan dit worden opgelost door een bufferwaterproductietank te plaatsen die groot genoeg is. Grote waterzuiveringsinstallaties worden meestal ontworpen in meerdere sets van identieke series, door het aantal van het aantal in bedrijf zijnde series aan te passen om te voldoen aan de vraag van de gebruiker naar veranderingen in de waterproductie.
